Άρθρο γνώμης του Βασιλάκη Γεώργιου*
Θα ξεκινήσω το άρθρο μου με μια αναδρομή στο μακρινό παρελθόν της Ελλάδας σαν χώρας πολιτισμού φιλοσοφίας νομοθέτησης και επινόησης ενός μοντέλου κοινωνίας οικονομίας που ήταν όχι μόνο για την εντός των τειχών χώρα αλλά εξήγαγε πολιτισμό προϊόντα και ιδέες που στην εφαρμογή τους δημιούργησαν κοινωνίες με αξίες και οράματα.
Ο Ησίοδος, αν δεχθούμε την παραδοσιακή και γενικότερα αποδεκτή χρονολογική τοποθέτησή του, βρίσκεται στη σκιά του Ομήρου από την άποψη της γλώσσας και του μέτρου, όχι όμως και του θέματος ή της αφηγηματικής τεχνικής. Στον αγροτικό βίο, τη βάση της αρχαϊκής ελληνικής οικονομίας, είναι αφιερωμένο το ποίημά του «Έργα και ημέρες», το οποίο προσφέρει πρακτικές οδηγίες για την αποδοτικότερη καλλιέργεια της γης. Εκτός όμως από τον συμβουλευτικό χαρακτήρα το έργο περιέχει ψήγματα γνωμολογικής σοφίας με αφορμή την αδικία που γνώρισε ο ποιητής εκ μέρους του αδελφού του Πέρση κατά τη διανομή της πατρικής κληρονομιάς. Στη «Θεογονία», το άλλο μεγάλο ποίημά του, απαντά η προγραμματική δήλωση των Μουσών ότι, όταν το επιθυμούν, μπορούν να πουν αλήθειες και όχι ψέματα που μοιάζουν με αλήθειες.
Έχει σχέση η κοινωνία και το κράτος που κλείνει τα 200 έτη φέτος από τη δημιουργία του με όλο αυτό που υπήρξε στο παρελθόν ;΄Κατ’ αρχήν δεν έχει επιλύσει το διατροφικό θέμα με βάση τη παραγωγή αγροτικών αγαθών σε σύγκριση με τη κατανάλωση παρά το ότι η φύση και το κλίμα είναι γενναιόδωρα με τη χώρα. Ας έρθουμε τώρα στο δεύτερο θέμα που θίγει ο ποιητής τη δικαιοσύνη στη διανομή περιουσίας και στην αποτύπωση της δεν υπήρχε ούτε υπάρχει κτηματολόγιο και υφίσταται ο άθλιος θεσμός του δικαίου αυτός της χρησικτησίας και της υφαρπαγής περιουσιών από το κτήτορα με επιβολή του νόμου της ζούγκλας ο ισχυρότερος επικρατεί.
Βέβαια εκεί που το σύγχρονο καρτέλ των πολιτικών εξουσίας συλλήβδην είναι να λέει ψέματα και να τα επιβάλλει σαν να είναι αλήθειες. Πως να χαρακτηρίσεις το γεγονός ότι ο Αναστάσιος Τασούλας πατέρας του σημερινού προέδρου της Βουλής Χρήστου Τασσούλα Ο *Αναστάσιος Τασούλας (1926 – 1 Ιανουαρίου 1995) υπήρξε νομάρχης Ηρακλείου Κρήτης εν μέσω θέρους (Αύγουστος) 1967 δηλαδή απομάκρυνε αιρετούς με την υπογραφή του υλοποιώντας αποφάσεις της Χούντας των Συνταγματαρχών και παρέμεινε στη θέση του και το 1968 ως νομάρχης Καρδίτσας ενώ όσοι είχαν ηθικά η έμπρακτα αντισταθεί στο καθεστώς ευρίσκοντο στα ξερονήσια . Δεν θα προβώ σε άλλες αποκαλύψεις γιατί ο σκοπός του άρθρου μου δεν είναι οι προσωπικές τοποθετήσεις έναντι συγκεκριμένων πολιτικών αλλά η κριτική έναντι του συστήματος εξουσίας που δεν υλοποιεί μεταρρυθμίσεις αλλά αλλοτριώνει τις αξίες των πολιτών και δημιουργεί ιδιώτες.*
*Η λέξη “ιδιώτης” προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη ἰδιώτης. Στην αρχαία Ελλάδα ορίζονταν ως ιδιώτης το άτομο που ήταν εγωιστής δεν προσέφερε με την εργασία του στην κοινωνία και δεν συμμετείχε στα κοινά. Ο Θουκυδίδης ανέφερε χαρακτηριστικά (τόν τε μηδὲν τῶνδε μετέχοντα οὐκ ἀπράγμονα, ἀλλ᾽ ἀχρεῖον νομίζομεν) που σημαίνει “Είμαστε οι μόνοι, οι οποίοι, όποιον δεν μετέχει των πολιτικών/”κοινά” δεν τον θεωρούμε απράγμονα, φιλήσυχο, αλλά άχρηστο πολίτη”. Στη συνέχεια στα νέα ελληνικά η λέξη έχασε την σημασία της για να καταλήξει συνώνυμο του “ιδιοκτήτη”.
Η διάκριση των εξουσιών ως οργανωτική βάση του κράτους ή ως πολιτική αρχή στην Ελλάδα δεν υπήρξε σαν κατάκτηση ούτε στο 20 ο πολύ περισσότερο στον 21 ο αιώνα αφού εισάγεται ο θεσμός των ανεξάρτητων αρχών για να προστατευτεί το κράτος από το εαυτό του και τις στρεβλωτικές παρεμβάσεις του. Ούτε και αυτές όμως μπόρεσαν να ανασχέσουν τη ξέφρενη πορεία προς τη χρεωκοπία της χώρας η έστω να φτάσουμε στο ποινικό κολασμό αυτών που έφεραν τη κατάσταση αυτή. Αντίθετα βλέπουμε οικογενειακές φωτογραφίες μη ομιλούντων πολιτικών στον τύπο να προβάλλουν τους κενοφανείς διαδόχους του ονόματος ωσάν να πρόσφεραν κάτι στη χώρα πέρα από τα πλαστά στοιχεία προς την Ευρώπη.
Αλλά και η προεδρία της δημοκρατίας έχει ανατεθεί και ασκείται από άτομο προερχόμενο από τη δικαστική εξουσία που σαν πρόεδρος δικαστηρίου νομιμοποίησε τις περικοπές και συγκάλυψε το οικονομικό έγκλημα που συντελέστηκε στη χώρα .Η επιβράβευση δεν άργησε να έρθει και τέθηκε στο θώκο από τη κεντροδεξιά κυβέρνηση της χώρας που διαδέχτηκε τη προηγούμενη συγκατοίκηση μιας αριστεράς που δεν υλοποίησε τα οράματα και τους στόχους της κοινωνίας και ενός πολιτικού φύσει και θέσει συντηρητικού με ευθύνες για τη δημόσια διοίκηση και τα πλαστά στοιχεία που έδινε η κυβέρνηση του.
Η Οικονομική κρίση ήρθε εν μέσω ευημερίας των κρατών της Ευρώπης και του Κόσμου και Ειρήνης ο δανεισμός της χώρας ήταν ο ολετήρας για την υποδούλωση της χώρας σε μνημόνια και σε δεκαετή εποπτεία. Αλήθεια ήταν αναπόφευκτη όλη αυτή η πορεία με βάση το παραγωγικό δυναμικό το κεφαλαιακό μοντέλο το δημογραφικό προφίλ της χώρας και τις δυνατότητες μας σαν κοινωνία; Ρητορικό το ερώτημα δεν χρήζει άμεσης απάντησης σ αυτό το σημείο θα φωτίσω την αιτία που φτάσαμε ως εδώ.
‘’Και πρέπει να θυμόμαστε ότι, δεν υπάρχει δυσκολότερο ή πιο επικίνδυνο στην εφαρμογή του ή περισσότερο αβέβαιο στην επιτυχία του πράγμα, από την εισαγωγή μιας νέας τάξης πραγμάτων. Γιατί ο καινοτόμος έχει εχθρούς του όλους εκείνους που τα κατάφεραν καλά στην προηγούμενη κατάσταση και αδιάφορους υπερασπιστές όσους μπορεί να τα πάνε καλά στη νέα κατάσταση (και οι οποίοι) δεν πιστεύουν αμέσως σε νέα πράγματα μέχρι να έχουν την εμπειρία τους.’’ Νικολό Μακιαβέλι, Ο Ηγεμόνας (1532)
Το Σχέδιο Πισσαρίδη είναι μια προσπάθεια να επιβληθεί η θεσμοθέτηση συντηρητικών πολιτικών με το μανδύα του γνωστού Οικονομολόγου ο οποίος πουθενά δεν τεκμηρίωσε ότι αυτές οι ιδέες είναι η λύση για την επίλυση των οικονομικών ζητημάτων της χώρας. Άλλωστε η σπουδή της κυβέρνησης να ψηφιστεί ο νέος πτωχευτικός κώδικας εν μέσω πανδημίας και η εξομοίωση των πτυχίων κολλεγίων ως προς τα επαγγελματικά δικαιώματα με πτυχιούχους αναγνωρισμένων ιδρυμάτων τόσο της Ελλάδας όσο και του εξωτερικού δείχνουν ότι ούτε το άρθρο 16 του συντάγματος σταματά το κατήφορο αυτής της κυβέρνησης και αποδεικνύει ότι έχει εμμονές σε πολιτικές τύπου Θάτσερ των οποίων οπαδός είναι και ο συντάκτης του Σχεδίου. Γνωστή άλλωστε η σχέση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη Πατρός ο οποίος είχε σαν αρχές του τη σύμπλευσης με τις ιδέες της κας **Μιράντας Ξαφά που οι απόψεις της είναι απεχθείς για τη κοινωνία. Το διάδοχο σχήμα είναι η Πισσαρίδειος Σχολή σκέψης.
Η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου αντιδρά σ αυτό αλλά υπάρχει μια φανατική συντηρητική υποστηρικτική ομάδα η οποία δεν έχει αρχές. Δεν είναι τυχαία η άλωση της ελληνικής οικονομίας που επιχειρείται και δίνει ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς σε αλλοδαπούς πλούσιους για αγορά ακινήτων και επιχειρήσεων ενώ η κοινότητα των Ελλήνων επιστημόνων εξωθήθηκε στη μετανάστευση μέσα από την άγρια φορολόγηση τη διαρκή απαξίωση και την έλλειψη επαρκούς χρηματοδότησης μήπως δεν ήταν επιλογές των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα για δεκαετείες;
Ας δούμε τώρα ιστορικά τι συνέβη στα 200 προγενέστερα έτη σε αυτό το χώρο της Ελληνικής Επικράτειας Γεγονότα μιας Ιστορίας δύο αιώνων: Τα περισσότερα δεν τα γνωρίζουμε, ορισμένα τα μάθαμε σε περίληψη. Στα σχολεία μας δεν ακούσαμε σχεδόν τίποτε για πτωχεύσεις και κρίσεις πέρα απ’ όσα έλεγαν οι γονείς και οι παππούδες μας. Οι περισσότεροι από τους πολέμους ήταν ένδοξοι – ακόμη και αν τους χάσαμε. Οι άλλοι ήταν άδικοι και άνισοι εις βάρος μας – γι’ αυτό τους χάσαμε. Τον πρώτο από τους εμφυλίους τον ξεχάσαμε μέσα στον ενθουσιασμό για τα κατορθώματα των ηρώων του 1821. Τον δεύτερο τον στριμώξαμε σε ένα και μόνο γεγονός, την δολοφονία του Καποδίστρια. Ελάχιστα μάθαμε για τους αλληλοσκοτωμούς που εκείνος θέλησε να σταματήσει με τίμημα την δική του ζωή. Τον τρίτο εμφύλιο τον βαφτίσαμε “Διχασμό” κι ας χώρισε την Ελλάδα σε δύο κράτη κι ας αναθεμάτισε η Εκκλησία τον πρωθυπουργό της χώρας σε συλλαλητήριο κι ας είχε μετά η χώρα μερικές χιλιάδες νεκρούς σε συλλαλητήρια -και σε πογκρόμ- στις γειτονιές της Αθήνας. Τον τέταρτο εμφύλιο οι νικητές θεωρούν ότι το να συμμαχείς με δυνάμεις όπως η Μεγάλη Βρετανία και οι ΗΠΑ και να εξοντώνεις τους διαφορετικής πολιτικής άποψης είτε φυσικά είτε ηθικά ήταν κανονικότητα και υπέταξαν τη χώρα στο άρμα τους η αριστερά δεν πήρε ποτέ τη ρεβάνς αλλά ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα κυβέρνησε και η μετεξέλιξη του το 2015-2019 ήταν η χαριστική βολή στην ελπίδα για κάτι διαφορετικό.
Η γνώση της ιστορίας απαγορεύτηκε όπως και το γεγονός ότι ο *** ** Άγγελος Έβερτ που έδωσε την εντολή της ευθείας βολής εναντίον άοπλων διαδηλωτών όπως και *** ο Ιωάννης Ράλλης (Κατοχικός Πρωθυπουργός) τα ονόματα των οποίων δεν έγιναν γνωστά για τη δράση τους έτσι τα τέκνα τους Μιλτιάδης Έβερτ και Γεώργιος Ράλλης έγιναν αρχηγοί του κόμματος της ΝΔ και ο δεύτερος πρωθυπουργός.
Αν οι Έλληνες πολίτες γνώριζαν τα σφάλματα που έφεραν τις έξι πρώτες πτωχεύσεις μας, θα είχαμε αποφύγει την έβδομη. Αν οι ηγέτες μας γνώριζαν πώς φθάσαμε στους τρεις πρώτους εμφυλίους πολέμους της Ιστορίας μας, θα είχαν αποκηρύξει την δημαγωγία.
Όσα προβλήματα διαρθρωτικά της Ελληνικής οικονομίας έλυσε η περίοδος 1990-1993 άλλα τόσα θα λύσει και η κυβέρνηση της οικονομικής κρίσης και της πανδημίας. Είχε δε ο σημερινός πρωθυπουργός την ευκαιρία να μιλήσει στη Βουλή για την εξορία του στο Παρίσι σε ηλικία 6 μηνών και προκάλεσε το γέλωτα σύσσωμης της αντιπολίτευσης. Υπάρχουν πραγματικοί αγωνιστές και άνθρωποι που προσέφεραν στη κοινωνία σε έναν πολιτικό λοιπόν που διαχειρίζεται μια χώρα σε τέλμα και ένα υπερχρεωμένο κόμμα εκτεθειμένο σε δάνεια και χρήζει κρατικής προστασίας θα απαντήσω με τα λόγια του μεγάλου συγγραφέα για το πως φτάσαμε ως εδώ Πώς χρεοκόπησα; Με δύο τρόπους: Σταδιακά, και μετά απότομα. Ernest Hemingway, 1899-1961, Αμερικανός συγγραφέας, Νόμπελ 1954
Η Πανδημία έχει ανατρέψει το αφήγημα των εμπνευστών της έκθεσης Πισσαρίδη γιατί τίποτε δεν πηγαίνει κατ’ ευχήν και ο γραφικός θίασος απλά μένει μόνο στο σενάριο που δεν μπορεί να ανέβει ελλείψει χρηματοδότησης στη σκηνή παρά μονάχα αποσπάσματα του έργου δείγματα ιδεοληψίας Σκεφτείτε ότι ο σημερινός υπουργός εσωτερικών κος Τάκης Θεοδωρικάκος προανήγγειλε ότι στις εξετάσεις για την κατάκτηση μιας θέσης μέσω ΑΣΕΠ στο δημόσιο δεν θα μετρούν τα τυπικά προσόντα αλλά θα μετράει η επίδοση σε μια εξέταση. Εάν αυτό συνοδεύονταν από μια τράπεζα θεμάτων υποχρεωτική τότε ίσως θα ήταν κατανοητή η διαδικασία αλλά το να μπαίνεις σε ένα λαβύρινθο όπου όποιος έχει εσωτερική πληροφόρηση ευνοείται απλά το χαρακτηρίζω απαράδεκτη διαδικασία δείγμα των προθέσεων.
Θα ήταν μεγάλο σφάλμα να υποθέσουμε ότι φτάσαμε ως εδώ από την ανικανότητα η έλλειψη σχεδίου όλα ήταν βάσει σχεδίου με εμφανή τα δύο στάδια της περιόδου Σημίτη και τη 5ετία Καραμανλή .Ο δρόμος προς τη καταστροφή είχε στρωθεί απλά ο Παπανδρέου και οι επόμενες κυβερνήσεις υλοποίησαν τη πολιτική των δανειστών και το πολιτικό κόμμα του18,84% στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου 2012 η ΝΔ έγινε πάλι κυβέρνηση με τη βοήθεια και του ΠΑΣΟΚ .
Οι αιτίες της κρίσης έχουν αναλυθεί επαρκώς καθώς και το δέον γενέσθαι στο δημόσιο διάλογο. Υπάρχουν πατριωτικές δυνάμεις με συνείδηση του ρόλου τους διάσπαρτες στο χώρο της αντιπολίτευσης αλλά και ευρύτερα ήρθε η ώρα της άμυνας έναντι των σχεδίων τους .Πρέπει κόμματα που αποτελούν παραδοσιακά αναχώματα για τη συντηρητική πορεία να βρουν κοινό τόπο σύμπλευσης και άμυνας της κοινωνίας απέναντι στη βαρβαρότητα .Επίσης να προτείνουν εφικτό σχέδιο με βάση τα πραγματικά στοιχεία της οικονομίας και να πείσουν. Οι δυνάμεις στο κοινωνικό χώρο όπως επιμελητήρια ομοσπονδίες και σύλλογοι να εκθέσουν αυτούς που θέτουν τη κοινωνία σε αποτελμάτωση αλλιώς η χώρα θα γίνει η αποικία που οι ιθαγενείς δεν έχουν καμία τύχη. Η θεωρητική αποστασιοποίηση συντηρητικών προέδρων επιμελητηρίων και ο με μικρές δόσεις δειλής διαμαρτυρίας λόγος τους απλά επιτρέπει την επιβίωση τους σε ιστορικές στιγμές που το όχι στις πολιτικές της κυβέρνησης είναι η μόνη έντιμη επιλογή έναντι των μελών τους και της κοινωνίας .
Δεν πρέπει να είμαστε και να περιμένουμε «Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα…». Ο 21ος αιώνας δεν είναι αυτός των θαυμάτων και δη των οικονομικών αλλά η υιοθέτηση μέτρων και των βημάτων που άλλες κοινωνίες έκαναν επιτυχημένα προς την ευημερία και τη πρόοδο. Τα μέσα τα βρίσκει η κοινωνία που γνωρίζει προς τα που πορεύεται.
Και αυτή είναι η ασφαλής οδός που θα πρέπει να ακολουθήσει η χώρα
(Και τώρα θα παραθέσω τα βιογραφικά των γονέων δύο πολιτικών η όπως λέμε διαλύοντας τους μύθους)
* Αναστάσιος Τασούλας
Αναστάσιος Τασούλας
Γέννηση 1926
Θάνατος 1 Ιανουαρίου 1995
Χώρα πολιτογράφησης Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ο Αναστάσιος Τασούλας (1926[1] – 1 Ιανουαρίου 1995), του Χρήστου, ήταν Έλληνας φιλόλογος και πολιτικός. Υπηρέτησε ως νομάρχης σε διάφορους νομούς.
Νομαρχίες Τον Φεβρουάριο του 1963 διορίστηκε Νομάρχης Λασιθίου, υπηρετώντας ως τον Νοέμβριο του 1964, οπότε μετατέθηκε στη Βοιωτία για βραχύβια θητεία.
Το 1965 διορίστηκε Νομάρχης Ηρακλείου, θέση στην οποία υπηρέτησε ως το 1967.[2] Το 1968 ήταν Νομάρχης Καρδίτσας.[3]
Ο Τασούλας απεβίωσε την 1η Ιανουαρίου του 1995 και κηδεύτηκε την επομένη από τον ιερό ναό Περιβλέπτου Ιωαννίνων.[4] Ήταν παντρεμένος με τη Βασιλική Τασούλα και απέκτησαν δύο γιους, τον Κώστα και το Χρήστο.[4]
** Άγγελος Έβερτ
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Άγγελος Έβερτ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα Άγγελος Έβερτ (Ελληνικά)
Γέννηση 10 Απριλίου 1894
Αθήνα
Θάνατος 30 Δεκεμβρίου 1970
Αθήνα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Σπουδές Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
Ιδιότητα αξιωματικός Αστυνομικού Σώματος
Οικογένεια
Τέκνα Μιλτιάδης Έβερτ
O Άγγελος Έβερτ (10 Απριλίου 1894- 30 Δεκεμβρίου 1970) ήταν Έλληνας αστυνομικός, ο οποίος διετέλεσε διοικητής της Αστυνομίας Πόλεων της Αθήνας κατά τη διάρκεια της Κατοχής και αργότερα αρχηγός του Σώματος. Για τη συμβολή του στη διάσωση Εβραίων κατά το Ολοκαύτωμα τιμήθηκε το 1969 με τον τίτλο του «Δικαίου των Εθνών».[1]
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ήταν γιος του βαυαρικής καταγωγής ταγματάρχη της Βασιλικής Χωροφυλακής Μιλτιάδη Έβερτ. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και τον Σεπτέμβριο του 1915 κατετάγη στη Χωροφυλακή όπου και φοίτησε στη Σχολή Ανθυπομοιράρχων από την οποία εξήλθε με τον αυτό βαθμό τον Ιανουάριο του 1920. Εννέα χρόνια μετά, το 1929, μετατάχθηκε στη νεοσυσταθείσα τότε Αστυνομία Πόλεων – Αθηνών. Σημειώνεται ότι μετά τη κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς (Μάιος 1941) οι Αστυνομικές Αρχές της Χώρας διατηρήθηκαν με μειωμένη όμως δύναμη και μερικό αφοπλισμό. Συνεπώς τον Σεπτέμβριο του 1941 όταν ο Άγγελος Έβερτ ανέλαβε αστυνομικός διευθυντής Αθηνών, τούτο συνέβη με την έγκριση των Αρχών κατοχής. Στη θέση αυτή παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της κατοχής, ύστερα από παράκληση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου και βεβαίως αφού έχαιρε της εμπιστοσύνης των κατακτητών.
Η δράση του την Κατοχή
Στις 10 Οκτωβρίου του 1943 η Γερμανική Διοίκηση Αθηνών εξέδωσε διάταγμα δια του οποίου οι Αστυνομικές Αρχές της Χώρας υπάγονταν πλέον στην Ανώτατη Διοίκηση SS της Ελλάδας (AASSA), διοικητής αρχηγός της οποίας ένα μήνα πριν είχε αναλάβει ο Γιούργκεν Στρόοπ. Έτσι με το διάταγμα αυτό η Αστυνομία Πόλεων Αθηνών υπήχθη στην ΚdO (Kommandantur der Ordnungspolizei = Διοίκηση Αστυνομίας Τάξεως) Αττικής με έδρα την Αθήνα υπό τον Γερμανό διοικητή συνταγματάρχη (και μετέπειτα στρατηγό) Χέρμαν Φραντς που υπαγόταν στον AASSA.
Συνεργάστηκε με τη βρετανική κατασκοπία[2], ωστόσο ο ρόλος του αμφισβητείται καθώς κατηγορήθηκε ότι είχε ενεργό συμμετοχή στις πράξεις των Γερμανών ως συνεργάτης τους.[εκκρεμεί παραπομπή] Κατά τη διάρκεια της Κατοχής βοήθησε αρκετούς Εβραίους, εκδίδοντάς τους πλαστά πιστοποιητικά βάφτισης. Επίσης τιμήθηκε από το Γιαντ Βασσέμ για τη συμβολή του στη διάσωση των Εβραίων της Αθήνας.[3] Ακόμη, προσπάθησε να κρατήσει την Αστυνομία Πόλεων μακριά από τη σύγκρουση των υπόλοιπων σωμάτων ασφαλείας με τις εαμικές οργανώσεις της Αθήνας, προκειμένου να αποφύγει την άμεση συνεργασία με τις δυνάμεις Κατοχής και να διατηρήσει τη συνοχή του σώματος, από τη στιγμή που μεγάλο ποσοστό των αστυνομικών είχε προσχωρήσει στο ΕΑΜ.[4]
Στα Δεκεμβριανά έδωσε την εντολή για την έναρξη των πυροβολισμών ενάντια στους διαδηλωτές μπροστά από τη Βουλή, κατ’ εντολή του Γεωργίου Παπανδρέου, με συνέπεια τουλάχιστον 33 νεκρούς, γεγονός που σηματοδότησε την αρχή των Δεκεμβριανών.
Μετά την απελευθέρωση
Την περίοδο 1951-1955 διετέλεσε αρχηγός της αστυνομίας πόλεων. Το 1954 κατά την τελετή παράδοσης του υπουργείου εσωτερικών από τον Παυσανία Λυκουρέζο, ο τελευταίος ζήτησε από τον νέο υπουργό Ιωάννη Νικολίτσα να χαιρετίσει πριν φύγει τους «ειλικρινείς και έντιμους συνεργάτες του». Αν και ο Έβερτ του έτεινε το χέρι του, ο Λυκουρέζος τον προσπέρασε επιδεικτικά. Το όλο θέμα απασχόλησε έντονα τον τύπο της εποχής με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην Βουλή με πρωτοβουλία της αντιπολίτευσης. Λίγους μήνες αργότερα ο Αλέξανδρος Παπάγος έθεσε σε διαθεσιμότητα τον Έβερτ λόγω της φαινομενικής εμπλοκής του σε υπόθεση ξένων πρακτόρων και λίγο αργότερα, στις 31 Ιανουαρίου 1955, εξαναγκάστηκε σε παραίτηση καθώς το υπηρεσιακό συμβούλιο του είχε επιβάλει την ποινή εξάμηνης αργίας δι’ απολύσεως λόγω πειθαρχικών παραπτωμάτων.[7]
Ο Άγγελος Έβερτ πέθανε στις 30 Δεκεμβρίου 1970 και κηδεύτηκε την επομένη στο Α΄ Νεκροταφείο.[8][9]
Γιος του ήταν ο Μιλτιάδης Έβερτ, πρώην δήμαρχος Αθηνών και πρώην πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας.
*** Ιωάννης Ράλλης
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μετάβαση στην πλοήγησηΠήδηση στην αναζήτηση
Αυτό το λήμμα αφορά τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Ράλλη. Για τα υπόλοιπα μέλη της ιστορικής οικογένειας, δείτε: Οικογένεια Ράλλη. Για άλλα πρόσωπα με το ίδιο επίθετο, δείτε: Ράλλης.
Ιωάννης Ράλλης
Πρωθυπουργός της Ελληνικής Πολιτείας
Περίοδος
7 Απριλίου 1943 – 12 Οκτωβρίου 1944
Πρωθυπουργός Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη 1943
Υπουργός Εξωτερικών
Περίοδος
4 Νοεμβρίου 1932 – 16 Ιανουαρίου 1933
Πρωθυπουργός Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1932
Υπουργός Εσωτερικών
10 Μαρτίου 1933 – 9 Αυγούστου 1933
Πρωθυπουργός Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933
Υπουργός Αεροπορίας
10 Μαρτίου 1933 – 3 Ιανουαρίου 1934
Πρωθυπουργός Κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη 1933
Υπουργός Ναυτικών
Περίοδος
4 Νοεμβρίου 1920 – 24 Ιανουαρίου 1921
Πρωθυπουργός Κυβέρνηση Δημητρίου Ράλλη 1920
Προσωπικά στοιχεία
Γέννηση 1878, Αθήνα
Θάνατος 26 Οκτωβρίου 1946, Αθήνα
Εθνικότητα Ελληνική
Υπηκοότητα Ελληνική
Πολιτικό κόμμα Λαϊκό Κόμμα
Ανεξάρτητος βουλευτής
Σύζυγος Ασπασία Κυριακούλη Μαυρομιχάλη – Ράλλη (α΄ γάμος)
Ζαΐρα Γεωργίου Θεοτόκη – Ράλλη (β΄ γάμος)
Ειρήνη Λατσένκο ( (γ΄ γάμος)
Παιδιά Δημήτριος Ράλλης (από τον α΄ γάμο)
Κυριακούλης Ράλλης (από τον α΄ γάμο)
Γεώργιος Ράλλης (από τον β΄ γάμο)
Νίκη Ράλλη (από τον β΄ γάμο) [1]
Συγγενείς Δημήτριος Ράλλης (πατέρας) Γεώργιος Α. Ράλλης (παππούς)
Σπουδές Νομικά
Επάγγελμα Δικηγόρος
Θρήσκευμα Χριστιανός Ορθόδοξος
Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης (Αθήνα, 1878 – Αθήνα, 26 Οκτωβρίου 1946) ήταν Έλληνας πολιτικός, Μακεδονομάχος, αλλά και συνεργάτης και πρωθυπουργός της δωσίλογης κυβέρνησης των γερμανικών κατοχικών δυνάμεων από τις 7 Απριλίου του 1943 μέχρι τις 12 Οκτωβρίου του 1944.[2]
Βιογραφία
Ο Ιωάννης Ράλλης ήταν γιος του Δημητρίου Ράλλη, διακεκριμένου Αθηναίου πολιτικού και πρωθυπουργού της χώρας με ρίζες από την Κωνσταντινούπολη. Γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και σπούδασε νομική στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, συμπληρώνοντας τις σπουδές του στη Γαλλία και τη Γερμανία, για να επιδοθεί στη συνέχεια στη δικηγορία. Ο Ιωάννης Ράλλης ήταν πατέρας του Γεωργίου Ι. Ράλλη , μετέπειτα πρωθυπουργού από το 1980 έως το 1981.[3]
Συμμετοχή στα κοινά
Η πρώτη σημαντική ανάμειξη του Ιωάννη Ράλλη στα κοινά της Ελλάδας έγινε την άνοιξη του 1904, όταν, μαζί με τον Δημήτρη Καλαποθάκη, τον Στέφανο Δραγούμη, τον Πέτρο Σαρόγλου, τον Παύλο Μελά και άλλους, δημιούργησε το Μυστικό Ελληνικό Μακεδονικό Κομιτάτο για την δημιουργία αντάρτικου στην υπό οθωμανική κατοχή Μακεδονία.[εκκρεμεί παραπομπή] Το 1906 αναμείχθηκε στην πολιτική και εξελέγη πρώτα βουλευτής Μεγάρων, επανεκλεγείς έκτοτε σε όλες σχεδόν τις μέχρι του 1936 εκλογές βουλευτής, άλλοτε Αττικής και άλλοτε Αθηνών. Ανέλαβε για πρώτη φορά υπουργός το 1920 (επί κυβερνήσεως Δημητρίου Ράλλη) στο Υπουργείο Ναυτικών.[4] Αργότερα, πολιτεύθηκε με το φιλοβασιλικό Λαϊκό Κόμμα και, επί κυβέρνησης Παναγή Τσαλδάρη, κατέλαβε για λίγους μήνες το Υπουργείο Εξωτερικών (από 04 Νοεμβρίου 1932 έως 16 Ιανουαρίου 1933)[3][5] και μετά τις εκλογές του Μαρτίου 1933 το Υπουργείο Εσωτερικών και Αεροπορίας (Μάρτιος – Αύγουστος 1933).[6] Μετά από διαφωνία του με τον Τσαλδάρη, παραιτήθηκε από την κυβέρνηση. Στις εκλογές όμως του 1935 απέτυχε να εκλεγεί, οπότε μαζί με τον Ιωάννη Μεταξά και τον Γεώργιο Στράτο κατήλθαν σε εκλογές με το σύνθημα της επαναφοράς της Βασιλευόμενης Δημοκρατίας. Στις εκλογές του 1936 ηγήθηκε ιδίας ομάδας που αντιπροσωπεύθηκε στη Βουλή από 8 βουλευτές. Στη συνέχεια τάχθηκε εναντίον της δικτατορίας Μεταξά και το 1938 ηγήθηκε του Κινήματος της Κρήτης.
Πρωθυπουργός σε δωσίλογη κυβέρνηση
Κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής, τον Απρίλιο του 1943[2] ο Ιωάννης Ράλλης ανέλαβε πρωθυπουργός της διορισμένης κυβέρνησης της ναζιστικής «Ελληνικής Πολιτείας», προκαλώντας — καθώς λέγεται — ακόμα και την οργή του γιου του, Γεωργίου. Παράλληλα, διατήρησε ο ίδιος τα υπουργεία Γεωργίας, Επισιτισμού και Εθνικής Άμυνας. Ως κατοχικός πρωθυπουργός, ο Ιωάννης Ράλλης οργάνωσε τα Τάγματα Ασφαλείας, για την άμυνα της υπαίθρου και την αντιμετώπιση των ενόπλων ανταρτών του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ) και των άλλων αντιστασιακών ομάδων. Επίσης αναδιοργάνωσε την Ειδική Ασφάλεια σε μια υπηρεσία με απεριόριστη εξουσία για την απηνή δίωξη του κομμουνισμού και των αντιστασιακών οργανώσεων ειδικά στις πόλεις. Ο ίδιος εκτιμούσε ότι τελικά θα επικρατούσαν οι Σύμμαχοι, αλλά πίστευε πως μόνον με τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας και υπό την καθοδήγηση της Βέρμαχτ θα αποτρεπόταν προσωρινά η επικράτηση του κομμουνισμού στην Ελλάδα.
Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν υπό τις απόλυτες διαταγές των Γερμανών κατακτητών (ακόμη και ο όρκος τους ήταν προς τον Χίτλερ), όπως και όλες οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού της χώρας. Όμως, υπό το πρόσχημα της αποτροπής του κινδύνου του κομμουνισμού, τα Τάγματα Ασφαλείας συμμετείχαν σε πάμπολλες εγκληματικές ενέργειες και έγιναν ιδιαιτέρως μισητά από την πλειονότητα του ελληνικού λαού. Τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας έφεραν στολή ευζώνου, και γι’ αυτό έγιναν γνωστοί ως «Γερμανοτσολιάδες» ή «Ράλληδες» ή «Γερμανικοί».
Σύλληψη, δίκη και θάνατος
Με την απελευθέρωση, ο Ιωάννης Ράλλης συνελήφθη και δικάστηκε για εθνική αναξιότητα (προδοσία) . Στη δίκη του, (Φεβρουάριος 1945) συνήγοροί του ήταν ο γιος του και μετέπειτα πρωθυπουργός της Ελλάδας, Γεώργιος Ράλλης, ο Γεώργιος Πωπ και ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Κατά τη διάρκεια της δίκης, οι συνήγοροι ισχυρίσθηκαν ότι «ο Ιωάννης Ράλλης προσέφερε τεράστιες εθνικές υπηρεσίες κατά την κατοχή ενόσω ήταν πρωθυπουργός με το να αποσοβήσει τον λιμό των Ελλήνων, δίδοντας καθημερινά ένα μισθό, ενώ έσωσε επίσης πολλούς πατριώτες από το εκτελεστικό απόσπασμα των Γερμανών και ακόμη διευκολύνοντας τη διαφυγή πολλών πολιτικών και σημαινόντων πολιτών στη Μέση Ανατολή». Ωστόσο, το προεδρείο δεν πείστηκε και τελικά, ο Ιωάννης Ράλλης καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά.
Πέθανε στη φυλακή, στις 26 Οκτωβρίου του 1946. Έναν χρόνο μετά, ο γιος του εξέδωσε ένα βιβλίο απολογητικό για τις επιλογές του πατέρα του.
*Οικονομολόγου ΕΚΠΑ