ΠτΔ: Στόχος του βιβλίου “16 λακωνικές ιστορίες” η δημιουργία επικοινωνίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων

Σε χαιρετισμό του στην παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Παντελίδη με τίτλο “ Laconic tales”, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Νίκος Αναστασιάδης τόνισε ότι οι «Λακωνικές ιστορίες» των 16 Κυπρίων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά 16 αντιπολεμικές μαρτυρίες, με σαφή πολιτικό στόχο: Να συμβάλουν στην δημιουργία επικοινωνίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

“Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που ένας σπουδαίος φίλος, ο Ηλίας Παντελίδης, παρουσιάζει απόψε ένα ξεχωριστό βιβλίο, μία ιδιαίτερη εικόνα της πατρίδας μας.

Θέλω ιδιαίτερα να καλωσορίσω τους φίλους Τουρκοκύπριους που με την παρουσία τους, δίνουν έμπρακτα το μήνυμα πως η αγάπη για τον τόπο και την ειρήνη διαχέεται εξ ίσου, σε όλη την έκταση της πατρίδας μας.

Το βιβλίο του Ηλία Παντελίδη «Λακωνικές ιστορίες», δεν είναι τίποτε άλλο παρά αυτό που λέει ο τίτλος του: Μικρές σε έκταση, αλλά μεστές σε μηνύματα ιστορίες ανθρώπων του τόπου μας.

Ιστορίες ανθρώπων που ταυτίστηκαν με την πατρίδα μας αγωνίστηκαν για αυτήν και αποτελούν όλες μαζί αυτές οι δεκαέξι σύντομες βιογραφίες, ένα ψηφιδωτό που αν κανείς το δει από κάποια απόσταση, δεν αποκαλύπτει τίποτε άλλο παρά τον ίδιο τον τόπο μας.

Τις ελπίδες των ανθρώπων, τα όνειρα τους, τον πόνο τους, την απαισιοδοξία τους.

Το δράμα όμως που αποκαλύπτεται από τις μαρτυρίες αυτές είναι πως όλες αυτές οι μαρτυρίες είναι ιστορίες ανθρώπων που χωρίστηκαν σε δύο στρατόπεδα, με σαφείς διαχωριστικές γραμμές. Το στρατόπεδο των ελληνοκυπρίων και εκείνο των συμπατριωτών μας τουρκοκυπρίων.

Κάποτε αυτά τα δύο στρατόπεδα, μπόρεσαν να συνεργαστούν και να δημιουργήσουν υπέροχα πράγματα.

Άλλοτε όμως και παρά τις προθέσεις πολλές φορές των ιδίων των ηρώων του βιβλίου, βρέθηκαν σε αντιπαράθεση. Και αυτό προκαλεί το δράμα.

Η πατρίδα, το ένα νησί που χωρίστηκε στα δύο, σε δύο πατρίδες με παράλληλες ή και αποκλίνουσες πορείες που δεν συναντώνται πουθενά παρά μόνο για να ανταλλάξουν επιχειρήματα οργής.

Αυτό κατά κανόνα είναι που συμβαίνει στο επίπεδο της πολιτικής, το οποίο επιχειρήσαμε και θα συνεχίσουμε να επιχειρούμε να σταματήσει μέσα από μία λύση που θα φέρνει τους ελληνοκύπριους και τους τουρκοκύπριους μαζί, πολίτες ενός κράτους με ομοσπονδιακή δομή και κατοχυρωμένα όλα τα δικαιώματα σε όλους τους πολίτες του.

Αυτή μας η προσπάθεια δεν ολοκληρώθηκε, αλλά είμαι βέβαιος πως μετά τις εκλογές θα έχουμε ξανά μία νέα ευκαιρία να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε και να ολοκληρώσουμε την προσπάθεια για απαλλαγή της χώρας μας από την κατοχή.

Οι «Λακωνικές ιστορίες» των 16 Κυπρίων, δεν είναι τίποτε άλλο παρά 16 αντιπολεμικές μαρτυρίες, με σαφή πολιτικό στόχο: Να συμβάλουν στην δημιουργία επικοινωνίας μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Είναι διάχυτη η επιθυμία όλων των ηρώων του βιβλίου να στηρίξουν την διαδικασία συμφιλίωσης, καθώς είναι ευδιάκριτο σε κάθε γραμμή του βιβλίου πως ο πόνος, ο φόβος, η ελπίδα, είναι ίδια σε κάθε έναν από εμάς, σε όποια πλευρά και εάν ευρίσκεται. Είναι ευδιάκριτη σε κάθε παράγραφο η προσπάθεια του συγγραφέα να αναδείξει τη διάκριση που πρέπει να υπάρχει μεταξύ της υψηλής αν μου επιτρέπεται ο όρος πολιτικής και της πορείας και συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Δεν επιθυμεί κανείς την δημιουργία ψευδαισθήσεων. Γνωρίζουμε όλοι καλά πως τα τείχη που κτίστηκαν μεταξύ μας κατά την πρόσφατη κυρίως ιστορία μας, είναι δύσκολο να τα υπερβεί κανείς. Αλλά το βιβλίο που έχουμε ανά χείρας αποδεικνύει πως ναι, είναι δύσκολο αλλά όχι αδύνατον.

Είναι πολύ σημαντικό το γεγονός πως και οι 16 ήρωες του βιβλίου του Ηλία Παντελίδη, δεν ήσαν άνθρωποι που έζησαν την ζωή τους στον καναπέ παρακολουθώντας την ιστορία της χώρας μας να περνά από μπροστά τους μέσα από τα δελτία ειδήσεων.

Υπήρξαν όλοι ενεργοί πολίτες, κάποιοι, αρκετοί από αυτούς, πήραν όπλα στα χέρια τους. Και όμως κατάφεραν να υπερβούν το μίσος και να ανακαλύψουν τα περιθώρια συνεργασίας που πάντα υπάρχουν.

Ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές του πολέμου, υπήρξαν εκατέρωθεν τέτοιες υπέροχες πράξεις.

Κλείνω με ένα μήνυμα.

Αν οι άνθρωποι που πυροβόλησαν ο ένας τον άλλο, μπορούν σήμερα να συνδιαλέγονται και να ονειρεύονται μαζί, γιατί να μην μπορούμε όλοι μας να βρούμε την κοινή συνισταμένη που θα μας ανεβάσει εκεί που πιστεύουμε ό,τι αξίζουμε;

Δεν είμαστε οι πρώτοι που κατάφεραν να γεφυρώσουν τις διαφορές τους. Το ευρωπαϊκό παράδειγμα, η ευρωπαϊκή μέθοδος υπέρβασης των συγκρούσεων, είναι το δικό μας μοντέλο λειτουργίας. Αν οι ευρωπαϊκοί λαοί κατάφεραν μέσα από τις στάχτες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου να δημιουργήσουν το μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μπορούμε να εμείς μέσα από τη συμμετοχή μας στην Ένωση να βρούμε το δικό μας μοντέλο λειτουργίας.

Αγαπητέ Ηλία μας πρόσφερες ένα βράδυ γεμάτο από αισθήματα συγκίνησης.

Δεν εγκαταλείπω την ελπίδα, γι’ αυτό και δεν θα εγκαταλείψω να έχω σαν πρώτιστο στόχο την επίτευξη λύσης που θα μας οδηγεί σε ένα σύγχρονο κράτος ειρηνικής συμβίωσης και ευημερίας όλων.”