Οικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα, μια ρεαλιστική προσέγγιση

Οικονομική Πραγματικότητα στην Ελλάδα μια ρεαλιστική προσέγγιση πέρα από υποσχέσεις και προσδοκίες τι επιφυλάσσει το μέλλον

Όταν μελετούμε είτε με μακροοικονομικούς όρους μια Οικονομία όπως της Ελλάδας γνωρίζοντας τις χρόνιες αδυναμίες εξέλιξη θετική είναι η μη επιδείνωση των δεικτών εν μέσω ανταγωνιστικών οικονομιών ασφυκτικού πλαισίου όπως και απουσία τραπεζικού συστήματος ικανού να πυροδοτήσει την ανάπτυξη . Έχει πληγεί η οικονομία και από τη θεωρητική σχεδίαση τρόπου λειτουργίας την οικονομίας που επιβάλλεται με υποχρεωτικότητα με στόχευση να περιοριστούν οι δαπάνες και με ελεγχόμενη επέκταση μέσω εξαγορών επενδύσεων με συμφωνίες με εταιρείες πολύ ισχυρότερων χωρών που λειτουργούν στη βάση στρατηγικών επενδύσεων εκποιεί τομείς στρατηγικούς με χαμηλό τίμημα με απώλεια πλεονεκτημάτων δια βίου. Η <<αξιοποίηση>> των ακινήτων από ταμείο που έχει τη διαχείριση για 99 έτη και αντίστοιχα τον έλεγχο τρόπου διαχείρισης εταιρειών με έσοδα και κέρδη και έμμεσα έχει λόγο στα πάντα με βαρύτητα.

Υπάρχουν τομείς όπως ο Τουρισμός η Ναυτιλία και οι Εξαγωγές έχουν θετική εξέλιξη πλήν όμως χρόνια θέματα όπως η αποεπένδυση που γίνεται στη βιομηχανία η υποχώρηση της λιανικής κατανάλωσης και στο τομέα των υπηρεσιών η μείωση εσόδων αποτελούν τη τροχοπέδη στην εσωτερική λειτουργία της Οικονομίας . Οι υποδομές που στο κατασκευαστικό τομέα αποσπούν μεγάλο μέρος των δημοσίων επενδύσεων διευκολύνουν όποιον θα ήθελε να επενδύσει στη διακίνηση των προϊόντων στο εσωτερικό είτε τις εξαγωγές το κόστος χρήσης και η φορολόγηση σε επίπεδα ρεκόρ ιδιωτών και επιχειρήσεων δεν αφήνουν ένα ικανό ποσό να πάει στη κατανάλωση και να τροφοδοτήσει με εσωτερικούς πόρους την ανάπτυξη.

Θα έλεγε κανείς ότι η αντοχή της οικονομίας σε τέτοιες συνθήκες θα έδινε τη θέση της σε μια θετική πορεία αφού η Ελλάδα βρίσκεται ανάμεσα σε οικονομίες που έχουν αξιόλογη ανάπτυξη όμως δέσμια πολιτικών που της επιβάλλονται με ένα στόχο να δημιουργούν ένα αποτέλεσμα το οποίο προκύπτει με μηχανική υποστήριξη και οι πολιτικοί να το εμφανίζουν σαν εξέλιξη . Το οικονομικό επιτελείο στραγγίζει την όποια δραστηριότητα με αναγκαστικό τρόπο δημιουργώντας ένα τοπίο με επιχειρήσεις να χρηματοδοτούν τον μεγάλο ασθενή που είναι το κράτος και να λειτουργεί σαν επιζήμιος συνεταίρος με δικαιώματα συμμετέχοντας στην απόληψη λεόντειου μεριδίου χωρίς καμία συνεισφορά θετική στην επιχειρηματικότητα.

Οι μύθοι στην υπηρεσία της πολιτικής ότι με αυτά τα πλεονάσματα θα ξεφύγουμε από τον ασφυκτικό οικονομικό έλεγχο και τα μνημόνια επειδή τελειώνει το παρόν πρόγραμμα είναι σαν να υπόσχεσαι σε ένα αθλητή που τρέχει και κάνει αξιοπρεπή χρόνο στα 100 m και στα 200 m μετ εμποδίων ότι μπορεί να τρέχει σε μαραθώνιο έχοντας αντίστοιχο χρόνο στα μεσοδιαστήματα και να κερδίσει ήδη προπορευόμενους αθλητές η να τους ανταγωνιστεί.

Η Ουτοπία και οι Χίμαιρες με κόστος την επιβολή μέτρων και την αναγκαστική διαχείριση και προ αυτών τελικά την εθελοντική προσαρμογή σε μια κοινωνική πραγματικότητα που απέχει από το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο η Οικονομία λοιπόν σε κρίση η Κοινωνία σε συντριβή με όλες τις αξίες να είναι σε πτώση χώρα ευκαιριών για <<Επενδυτές>> κάθε λογής .

Η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς είναι το κύριο μέλημα διαρκεί και καθορίζει το παρόν και το μέλλον. Έχουν υπογράψει με δέσμευση για πλεονάσματα 3,5% και 2% για σειρά ετών και με ασθενή το ασφαλιστικό το συνταξιοδοτικό και το σύστημα αμοιβών είτε στον ιδιωτικό είτε στο δημόσιο τομέα με σύστημα χαμηλών αμοιβών και το εγχώριο τραπεζικό σύστημα ανεπαρκές και σε καταστολή των capital controls , επιχειρηματικότητα εκτεθειμένη στο τραπεζικό δανεισμό η δε οργανική της σύνθεση σε μέγεθος υπολείπεται των αναγκών της χώρας.

Στην πραγματικότητα λοιπόν η <<όμηρος Ελλάδα>> έχει συνυπογράψει την άλωση των υποδομών και της ακίνητης περιουσίας μέσω δεσμεύσεων απαγορεύσεων και επιλογών.

Αυτό έχει όχι μια προσωρινή διάρκεια αλλά μια διαρκή κατάσταση μέχρι να αποπληρώσει το 75% τα εκατό του χρέους θα τελεί υπό επιτροπεία με η χωρίς μνημόνια τα δάνεια πηγαίνουν στην αναχρηματοδότηση των ποσών που μας δανείζουν δηλ στους ίδιους που ενεργούν και σαρώνουν ότι αξιόλογο στην οικονομία μας. Η Ακαμψία του Οργάνου της φορολογικής διοίκησης είτε με τη μορφή της ΑΑ ΔΕ είτε με τη πολιτική του Υπουργείου Οικονομικών επιταχύνει το πρόωρο θάνατο επιχειρήσεων σε αφιλόξενο πεδίο και διευκολύνει την έλευση <<επενδυτών>> με εξασφαλισμένη τη έλλειψη αντίστασης και ανταγωνισμού από εγχώριες εταιρίες.

Η υπέρμετρη φορολογία σε ότι εμπεριέχει αξία είτε σαν επένδυση είτε σαν εισόδημα λειτουργεί δημευτικά η δε διευκόλυνση ρευστοποίησης περιουσίας είναι ο τρόπος που η χώρα θα γίνει πεδίο βουλιμίας όσων αναζητούν ευκαιρίες με μικρή επένδυση είτε πεδίο άσκησης ελέγχου από κερδοσκοπικών funds.

O tempora o mores είναι φράση του Κικέρωνα, από το 4ο βιβλίο (κεφάλαιο 25) της δεύτερης ομιλίας του εναντίον του Ρωμαίου κυβερνήτη της Σικελίας, Gaius Verres, και από την πρώτη ομιλία του εναντίον του Κατιλίνα

Μεταφράζεται επί λέξει ως Ω καιροί, ω ήθη. (Η συγκεκριμένη φράση χρησιμοποιείται σήμερα για να γίνει κριτική ηθών και πράξεων του παρόντος, με τόνο ειρωνικό ή σαρκαστικό)και αφιερώνεται σε όποιον από το κυβερνητικό επιτελείο ενώ ξέρει τη ζοφερή πραγματικότητα που επιφυλάσσουν οι πράξεις του προφασίζεται άγνοια ως προς το αποτέλεσμα.

Άρθρο Γνώμης του Γεώργιου Βασιλάκη Οικονομολόγου-Φοροτεχνικού