Ο πρώην Προέδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων, κ. Μάριος Καρογιάν σε ομιλία του στο μνημόσυνο Πεσόντων Εθελοντών και Αγνοουμένων της Κοινότητα Σιάς, είπε μεταξύ άλλων ότι η διαχείριση του εθνικού μας προβλήματος δεν πρέπει να θυσιάζεται στον βωμό μικροκομματικών ή προσωπικών σκοπιμοτήτων.
Γι’ αυτό πρέπει να κωφεύσουμε στις σειρήνες του διχασμού, του λαικισμού και της στείρας συνθηματολογίας. Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι η ώρα για επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων, τόνισε ο κ. Καρογιάν.
Αυτούσια η ομιλία Μάριου Καρογιάν:
“Με αισθήματα συγκίνησης, δέους και εθνικής υπερηφάνειας συγκεντρωθήκαμε σήμερα εδώ, στον Ιερό τούτο Ναό για να αποδώσουμε τον πρέποντα φόρο τιμής και τον προσήκοντα σεβασμό στους Πεσόντες Εθελοντές και Αγνοουμένους μας.
Αποτελεί για εμένα μεγάλη τιμή η πρόσκληση του Σωματείου «Ομάδα Εθελοντών Σιάς», να εκφωνήσω τον σημερινό επιμνημόσυνο λόγο.
Είναι, φυσικά μεγάλο προνόμιο να μιλά κανείς για ήρωες.
Συνάμα, πολύ βαρύ είναι το φορτίο να προσπαθείς να χωρέσεις σε λέξεις το μεγαλείο της προσφοράς και των αγώνων τους προς την πατρίδα.
Έχουμε χρέος να μνημονεύουμε τους ήρωες μας.
Μέσα από τα μνημόσυνα αυτά φρονηματιζόμαστε από τις αρετές των ηρώων μας και της θυσίας τους, αλλά και διδασκόμαστε τις θλιβερές συνέπειες που μπορεί να ακολουθήσουν ως αποτέλεσμα της επιπολαιότητας, της έλλειψης του μέτρου και της μυθοπλασίας.
Έχουμε ανάγκη από τέτοιους ήρωες.
Έχουμε ανάγκη από ήρωες – πρότυπα ανδρείας, ανιδιοτέλειας, ήθους και αυταπάρνησης.
Ιδιαίτερα, μάλιστα, σήμερα, σε μια εποχή έντονης κρίσης αξιών, κενής συνθηματολογίας, λαϊκισμού, ηθικής κατάπτωσης και υλιστικού εκμαυλισμού, τέτοιου είδους μνημόσυνα στέλνουν βαρυσήμαντα μηνύματα.
Τα μνημόσυνα των πεσόντων και μαρτύρων μας δεν τελούνται μόνο για την ανάπαυση της ψυχής τους και την απόδοση των οφειλόμενων τιμών για τον ηρωισμό και την αυτοθυσία τους.
Τελούνται και για την ενδυνάμωση της θέλησης και της αποφασιστικότητας εμάς των ζώντων για συνέχιση του αγώνα, μέχρι τη δικαίωση της θυσίας τους.
Κυρίες και κύριοι,
Είμαστε σήμερα όλοι εδώ, για να υποκλιθούμε ενώπιον όλων των πεσόντων εθελοντών και Αγνοουμένων, που προσέφεραν στο εθνικό θυσιαστήριο ό,τι πολυτιμότερο είχαν. Την ίδια τους τη ζωή, για την προάσπιση της ελευθερίας και της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας μας.
Η ηρωομάνα Κοινότητα της Σιάς τιμά και μνημονεύει και αυτή με τη σειρά της τα δικά της παλικάρια.
Αυτό το καθήκον, αυτή η οφειλή προς τους ήρωες και τους μάρτυρες της Κοινότητάς σας, προς τους άξιους και γενναίους της πατρίδας μας, οδήγησαν και στην ανέγερση του Μνημείου Πεσόντων και Αγνοουμένων της Σιας, του οποίου τα αποκαλυπτήρια τελέστηκαν τον Ιανουάριο του 2010.
Σήμερα, για ακόμη μια φορά τιμούμε τη μνήμη ενός εκάστου των πεσόντων και των αγνοουμένων που τα ονόματά τους αναγράφονται επί της στήλης του μνημείου αυτού και καταθέτουμε εις μνήμη τους δάφνινα στεφάνια τιμής, εκτίμησης και ευγνωμοσύνης.
Τιμούμε τον έφεδρο Ανθυπολοχαγό Γιώργο Θεοφάνους Τομπόλη που πολέμησε και έπεσε ηρωικά μαχόμενος υπερασπιζόμενος την Κερύνεια κατά την τουρκική εισβολή.
Τιμούμε τον έφεδρο Σμηνίτη Κωνσταντίνο Σάββα Σωφρονίου, ο οποίος πολέμησε και έπεσε ηρωικά μαχόμενος στην Καντάρα, προτάσσοντας τα στήθη του στις ορδές του Αττίλα.
Τιμούμε τον έφεδρο Λοχία Ιάκωβο Παπαδόπουλο του Θεόδωρου, ο οποίος έπεσε μαχόμενος στον Τράχωνα, η κηδεία του οποίου έγινε πολύ πρόσφατα.
Τιμούμε τον έφεδρο οπλίτη Σωτήρη Γιατρού του Γεωργίου, ο οποίος έπεσε μαχόμενος στην Κερύνεια.
Τιμούμε, Ανδρέα Παφίτη του Γεωργίου, αγνοούμενο εθνοφύλακα από το 1963.
Τιμούμε τον Δημήτρη Σταύρου του Αρτεμίου, αγνοούμενο οπλίτη από το 1974.
Συμπατριώτισσες και Συμπατριώτες,
Φίλες και φίλοι,
Σαράντα τρία χρόνια μετά, η θυσία των ηρώων μας παραμένει ακόμα αδικαίωτη, λειτουργώντας ως υποσυνείδητη φωνή εγρήγορσης.
Καθήκον και υποχρέωσή μας καθίσταται η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, αλλά και η άρνηση συμφιλίωσης με τα τετελεσμένα της κατοχής.
Την ώρα που η Τουρκία σκληραίνει ακόμη περισσότερο τη στάση της και διακηρύττει την πρόθεση της να εφαρμόσει το Σχέδιο Β’ της εγκαταλείποντας το πλαίσιο και τις παραμέτρους των Ηνωμένων Εθνών, εμείς, ακόμα, ερίζουμε για την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία.
Η ΔΔΟ για μας ουδέποτε ήταν λάβαρο αγώνα, αλλά μέσα από την διαδρομή των πολύχρονων διαπραγματεύσεων είχε γίνει αποδεκτή κατ’ οικονομίαν ως οδυνηρός συμβιβασμός της πλευράς μας, προκειμένου να επιτευχθεί μια λειτουργική και βιώσιμη λύση του κυπριακού.
Ωστόσο, το όνομα της λύσης δεν είναι δευτερευούσης σημασίας.
Είναι το πλαίσιο της λύσης, που έχει τύχει της επιδοκιμασίας του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, στο οποίο, μέσα από την διαπραγμάτευση θα προστεθούν επιμέρους στοιχεία τα οποία στο σύνολο τους θα συνθέτουν το σχέδιο λύσης.
Είναι γι’ αυτό το λόγο που η ΔΔΟ έχει ιδιαίτερη σημασία, αφού όποια τυχόν λύση συμφωνηθεί θα πρέπει να είναι εντός αυτού του πλαισίου.
Είναι, λοιπόν, ξεκάθαρο ότι η ΔΔΟ δεν αποτελεί όρο σημειολογικό, αλλά πλαίσιο ουσιαστικό για τη συνολική επίλυση του κυπριακού.
Εκείνοι που διαφωνούν με αυτό το πλαίσιο θα πρέπει έντιμα και με παρρησία να το δηλώσουν, αντί με μισόλογα, επικοινωνιακά τεχνάσματα και σοφιστείες να επιδιώκεται παραμερισμός του υποβιβάζοντας την ουσία σε επίπεδο ονοματολογίας.
Μαζί με τη διαφωνία τους, καλό θα ήταν, βέβαια, να διατυπώσουν και μια εφικτή και ρεαλιστική αντιπρόταση, που θα τυγχάνει της έγκρισης του Συμβουλίου Ασφαλείας και της διεθνούς κοινότητας.
Μια πρόταση εντός των παραμέτρων των Ηνωμένων Εθνών που θα υποχρεώνει και την τουρκική πλευρά να παρακαθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την αναζήτηση και επίτευξη μιας βιώσιμης και λειτουργικής λύσης.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι δεν υπάρχει πλέον χώρος και χρόνος για συναισθηματισμούς, ευσεβοποθισμούς και ερασιτεχνισμούς.
Η Κύπρος βρίσκεται ενώπιον σοβαρών διλημμάτων κι εξελίξεων. Θα πρέπει συλλογικά και με νηφαλιότητα, στη βάση του διεκδικητικού ρεαλισμού, να αξιολογηθούν τα δεδομένα, το διεθνές περιβάλλον και οι πραγματικότητες.
Να σταθμιστούν με προσοχή οι δυνατότητες μας (από κοινού με την Ελλάδα), να επηρεάσουμε τις εξελίξεις και να εκτιμηθούν οι στρατηγικές επιλογές που έχουμε, προκειμένου να πετύχουμε τη λύση που θα εξασφαλίζει το μέλλον του τόπου μας.
Πρέπει να επιδιώξουμε την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων το συντομότερο δυνατόν, με την προϋπόθεση, φυσικά ότι πριν την επανέναρξη τους η κατοχική δύναμη να αποδεχθεί την κατάργηση του αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων του 1960, του δικαιώματος μονομερούς επέμβασης, καθώς και την απόσυρση του συνόλου του κατοχικού στρατού, στη βάση συμφωνημένου χρονοδιαγράμματος βραχείας διάρκειας.
Φίλες και Φίλοι,
Το έχω τονίσει πολλές φορές, αυτές τις τόσο κρίσιμες ώρες ένα είναι το βασικό ζητούμενο: Συλλογικότητα και ενότητα.
Ούτε οι ώμοι του ενός, αλλά ούτε οι ώμοι των ολίγων είναι ικανοί να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης, το βάρος του χρέους έναντι της πατρίδας και του λαού μας και έναντι των μελλοντικών γενιών.
Χρειάζεται η συνέργεια και η σοφία όλων.
Αν οι κρίσιμες μέρες που μας αναμένουν δεν μας βρουν ενωμένους τόσο στους στόχους όσο και στην προσπάθεια αντιμετώπισης των εξελίξεων, πολλά δεινά, ίσως, μας αναμένουν.
Η διαχείριση του εθνικού μας προβλήματος δεν πρέπει να θυσιάζεται στον βωμό μικροκομματικών ή προσωπικών σκοπιμοτήτων.
Δυστυχώς, το τελευταίο διάστημα γινόμαστε καθημερινά, μάρτυρες ανώφελων και ανούσιων συγκρούσεων και αντιπαραθέσεων που απλά γεμίζουν τον χρόνο στις τηλεοπτικές εκπομπές και που ελάχιστα προσφέρουν στην προώθηση των καλώς νοούμενων συμφερόντων του λαού και της κοινωνίας μας.
Η επανάληψη νοοτροπιών και συμπεριφορών που στο παρελθόν οδήγησαν τον τόπο στην καταστροφή, συνιστά εθνική αυτοχειρία.
Γι’ αυτό πρέπει να κωφεύσουμε στις σειρήνες του διχασμού, του λαικισμού και της στείρας συνθηματολογίας.
Να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είναι η ώρα για επικοινωνιακά παιχνίδια εντυπώσεων.
Δεν είναι η ώρα για νεότευκτες στρατηγικές σοφιστείες, όπως ούτε για λογικές υποταγής στον τούρκο κατακτητή.
Είναι η ώρα που το εγώ πρέπει να υποταχθεί στο εμείς. Στο συλλογικό καλό.
Αυτό υπαγορεύει το χρέος μας προς την πατρίδα, τους ήρωες και τους μάρτυρές μας. Αυτό υπαγορεύει το χρέος μας προς τις επόμενες γενιές.
Το καλύτερομνημόσυνο για τους ήρωές μας είναι να αγωνιστούμεόλοι μαζί, με ανιδιοτέλεια και λογισμό, για την ελευθερία και την επανένωση της πατρίδα μας, για τηνχαμένηαξιοπρέπεια του τόπου μας,για την προκοπήκαιτην πρόοδο του λαού και των παιδιών μας.
Αγαπητοί και σεβαστοί συγγενείς,
Πρέπει να αισθάνεστε υπερήφανοι για την κληρονομιά που οι δικοί σας άνθρωποι άφησαν, όχι μόνο σε εσάς, αλλά και στην κοινωνία ολόκληρη και ιδιαίτερα στην πολιτική ηγεσία. Μια κληρονομιά που σε εσάς αποδίδει την ύψιστη τιμή και σε εμάς την ευθύνη για τη δικαίωση της θυσίας τους.
Ας κρατήσουμε, λοιπόν, φωτεινό το ηρωικό παράδειγμα των ηρώων που σήμερα μνημονεύουμε, επαναλαμβάνοντας παράλληλα τη δέσμευση να αγωνιστούμε για τη δικαίωση της θυσίας τους.
Αιωνία ας είναι η μνήμη σας. “