Γράφει η Δρ Ανδρεανή Δ. Οδυσσέως*
«Λε-Λε, Λευτεριά, Λευτεριά –Επιστροφή»!
Επιστροφή! Μια λέξη-σκοπός και στόχος. Ένας πόθος με τον οποίο κοιμόταν και ξυπνούσε μια γενιά.
Την τραγουδήσαμε στα οδοφράγματα και τις αιματηρές πορείες, απλώνοντας το χέρι «από αριστερά μέχρι δεξιά, όλοι στον αγώνα για την Λευτεριά». Γιατί τότε τολμούσαμε να μιλήσουμε και να φωνάξουμε για Λευτεριά και Επιστροφή. Πριν «μεταποιήσουν» την Λευτεριά σε «επανένωση», πριν εκπέσει η Επιστροφή σε «επανεγκατάσταση». Και βάλανε την «επανεγκατάσταση» κάτω από έωλα κριτήρια. Κι αρχίσαν να μιλάνε για ποσοστά και δικαιώματα στους εγκάθετους που τους είπαν «χρήστες» και τους …ευλόγησαν με προνόμια που εξοργίζουν. Προηγήθηκαν μεθοδευμένα σχήματα σε σεμινάρια οργανωμένα από τους δυτικούς «φίλους» τα οποία όμως ευκόλως υιοθέτησαν και οι αριστερίζοντες στο ΑΚΕΛ και τα παρακλάδια του.
Κι όταν στους κυβερνώντες των καιρών πέρασαν οι πρώτες αμήχανες αντιδράσεις για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων που τρύπησαν μεν την κατοχή αλλά άφησαν να χυθεί το πύο της προς τις μη-τουρκοκρατούμενες περιοχές, ξεκίνησαν παιγνίδια με τις αντοχές μας. Μεθοδευμένα εκφύλλισαν το φρόνημα ενός ολόκληρου λαού. Αγνόησαν επιδεικτικά την λαϊκή εντολή του 2004 για εγκατάλειψη μιας αποτυχημένης πολιτικής, αρνήθηκαν επίμονα να αναθεωρήσουν μεθοδεύεις ξοφλημένες και επέμεναν με τακτικές που το μόνον που διασφάλιζαν ήταν η παραμονή τους στην εξουσία και η ευόδωση …του δικού τους κόμματος. Καμιά νέα θεώρηση μετά τις αλλεπάλληλες αποτυχίες. Συνέχιζαν από το τελευταίο λάθος και πρόσμεναν- έτσι έλεγαν τουλάχιστο- καλύτερα αποτελέσματα. Ακύρωσαν την άμυνα, φόρτωσαν συλλογικές ενοχές για λάθη και ατοπήματα ψευτο-εθνικοφρόνων υποκειμένων. Παρέβλεψαν τα εγκλήματα των κατακτητών και ανήγαγαν τα τραύματα και τις πληγές των θυμάτων της εισβολής και κατοχής σε ψυχολογικές αντιδράσεις. Και για να εμπνεύσουν τάχα μου εμπιστοσύνη, περίφεραν την αξιοπρέπεια ενός λαού και την νομιμότητα ενός κράτους από τα ταβερνάκια της Λήδρας στα αρχαιοελληνικά μας θέατρα.
Είναι ανεκτό και αποδεκτό να γίνεται κατανοητή και να ερμηνεύεται με συμπάθεια η αδυναμία του οποιουδήποτε να αντέξει τον μακροχρόνιο και τα συσσωρευμένα λάθη και τις μαζικές εκπτώσεις ηγετών τους οποίους ίσως και να έχει πιστώσει κατά καιρούς με την ψήφο του. Αλλά από αυτό μέχρι να επευφημούμε και να κάνουμε δυνητική παντιέρα του όποιου αγώνα μας μια πρακτική που εύκολα μπορεί να συγκριθεί με εκείνη της υποταγής στον δυνάστη επί Τουρκοκρατίας, μας χωρίζουν πολλά.
Ποιο το τίμημα της «επανεγκατάστασης»;
Mα η άμεση αναγνώριση, η ταυτότητα του αποσχιστικού μορφώματος, η επικύρωση και επικρότηση της κατοχής, γιατί δεν την…αντέχουμε! Κάπως έτσι δικαιολογούσαν και οι εξωμότες, όταν πατούσαν τον Σταυρό και ασπάζονταν το Ισλάμ και το κοράνι για να αποποιηθούν την σκλαβιά και την ανέχεια. Πανηγύρια έστηναν τότε οι Τούρκοι. Και «χρύσωναν» τον εξωμότη, τον έδειχναν πλέον για «δικό» τους. Και η δικαιολογία στον πόνο και την πίκρα και την απογοήτευση όσων έμεναν πιστοί και σκλάβοι ήταν πως «μέσα τους βαθιά, κρατούσαν τον Χριστό, απλά έξω υμνούσαν τον Μωάμεθ». Αλήθεια, ποια πατρίδα και ποιο κράτος θα κρατούν όσοι …επανεγκαθίστανται στο κήτος της κατοχής;
Η κυβέρνηση των εκχωρήσεων και των κοινών οραμάτων τι λέει άραγε; Θα διατηρήσει σε όσους αναγνωρίζουν το αποσχιστικό μόρφωμα ως νέα χώρα και τα δικαιώματα του Κύπριου πολίτη; Ή μήπως επιχειρεί διότι βλέπει να δίνεται μέσα από μεμονωμένες μονάδες του λαού μια άγαρμπη λύση στο προσφυγικό και το περιουσιακό που κουκουλώνει τα δικά της ολέθρια λάθη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Ή χειρότερα, θα βρει την αφορμή που έψαχνε για να κλείσει όπως όπως ενδιάμεσες συμφωνίες και να καλλιεργήσει κουλτούρα λύσης δύο κρατών, όπως αυτή πάντα το αντιλαμβάνεται, μια κι ο λαός…δεν αντέχει πια!
Αλλά όχι! Εμείς οι πολλοί αντέχουμε! Αντέχουμε κι αντιπροτείνουμε. Να ανακοπούν ευθαρσώς οι κινήσεις μεμονωμένων συμπατριωτών μας που υποτάσσονται στην παρόρμηση αλλά αγνοούν το ολέθριο σφάλμα που προκαλούν στο σώμα της καθημαγμένης πατρίδας. Με το όποιο πολιτικό κόστος. Και να αδράξουμε την ευκαιρία του διαστήματος που όλοι καλούν «λανθάνοντα χρόνο» μέχρι τις διαβόητες Τουρκικές εκλογές ώστε να θέσουμε το εθνικό μας πρόβλημα στην ορθή του διάσταση.
Εισβολή και κατοχή και εθνοκάθαρση έχουμε κύριοι κυβερνώντες, όχι εθελούσια μετακίνηση πληθυσμών για να συζητάμε …επανεγκατάσταση.
*Μέλος Π.Γ. ΕΔΕΚ